Spreek je uit – De prijs van politieke verharding
Wat een tijd, en wat doet dit ongelooflijk veel pijn. Ik spreek me uit. Namens jongeren, young professionals en ouders die uitgeput zijn en genoeg hebben. Genoeg hebben van het eindeloos opboksen tegen vooroordelen. De meesten van jullie werken keer op keer keihard, weigeren zich in een slachtofferrol te laten drukken, zelfs wanneer je geconfronteerd wordt met ongelijkheid. Ik hoor jullie zorgen, voel de frustratie en begrijp dat we in een tijd leven waarin het “integratieprobleem” niet per se zo groot is, maar door politici juist wordt uitvergroot. Zo groot dat ook ik, samen met velen anderen, erdoor ben geraakt. ‘’Wat ik ook doe, ik blijf altijd die buitenlander.’’ – Dat is een veelvoorkomend gevoel dat ik van velen hoor, en het raakt me diep.
Politieke partijen zijn langzaam meegegaan in de extreme standpunten, waarbij ze dit rechtvaardigen door te claimen dat “eindelijk het probleem benoemen.” Ondertussen doen ze dit al ruim 23 jaar na de tragische moord op Pim Fortuyn, telkens als reflex op maatschappelijke spanningen. Het gevolg? Toenemende polarisatie en verharding in de samenleving.
Nee, het probleem benoemen is niet het probleem. “Als je problemen wilt oplossen, is het belangrijk dat je geen groepen wegzet,” zegt het Sociaal en Cultureel Planbureau. Maar juist daar gaat de politiek keer op keer de mist in. Het probleem zit niet alleen in gebrekkige integratie, maar ook in een politiek die mensen reduceert tot de slechtste stereotypen binnen “de gemeenschap,” ongeacht hoe goed ze zich aanpassen. Ik zie hoe onrechtvaardig het is dat mensen keer op keer worden teruggebracht tot simplistische vooroordelen. Wat juist de verwijdering creëert die we proberen tegen te gaan. Deze werkelijkheid hoor ik elke dag, en het snijdt diep.
Aan zij die zich aangesproken voelen, zeg ik: laat je niet ontmoedigen! Jullie weten als geen ander hoe je ondanks alle verharding toch vooruit kunt blijven gaan. Doe het niet alleen voor jezelf, maar ook voor je ouders, die zoveel hebben opgegeven om jou te brengen waar je nu staat.
De huidige koers van de samenleving – met de politiek voorop – vervult mij, en velen met mij, met grote zorgen. Links kijkt weg, terwijl rechts steeds vaker de persoon aanvalt in plaats van de bal te spelen. In plaats van daders aan te pakken, wordt gezegd dat integratie is mislukt.
Ik spreek me uit tegen jongeren die een afkeer van Nederland ontwikkelen, maar ook tegen een Nederland dat die afkeer gebruikt om hele groepen te stigmatiseren. Iedereen verdient het om beoordeeld te worden op hun eigen daden, niet op basis van wat enkelen met vermoedelijk dezelfde achtergrond hebben gedaan.
Met respect steun ik politici die haat en geweld tegen specifieke groepen afwijzen. Maar ik kan niet stil blijven bij politici die daarin selectief zijn: sommige vormen van haat veroordelen, terwijl andere onbenoemd blijven. Dit ondermijnt vertrouwen in de politiek en vergroot de verdeeldheid.
Ik spreek me uit tegen een politiek die keer op keer middelen en aandacht vrijmaakt voor het aanpakken van zogenaamde probleemgroepen, terwijl positieve voorbeelden en mensen die wél de weg vooruit weten te vinden amper aandacht of zendtijd krijgen. Ik wil een Nederland waarin politici zich met dezelfde urgentie inzetten om het glazen migratieplafond te benoemen en te doorbreken, als de haast waarmee na iedere rel weer “het integratieprobleem” oprakelen. Zodat goed opgeleide, hardwerkende en volledig geïntegreerde Nederlanders niet langer vastlopen in werk, onderwijs en het dagelijks leven door hardnekkige vooroordelen. Het kan niet zo zijn dat de politiek, omdat raddraaiers rellen, tot de conclusie komt dat integratie als geheel is mislukt.
De huidige politieke koers speelt misschien in op onderbuikgevoelens, maar brengt ons op de lange termijn niets positiefs. Ik wil een Nederland waarin gelijkwaardigheid van ieder individu centraal staat. Beoordeel en veroordeel mij op wat ik doe. Is het echt te veel gevraagd om alleen op mijn eigen daden beoordeeld te worden?
Om Thorbecke te citeren: “Een land is geen abstractie, het is een gemeenschap van mensen, en elke afzonderlijke mens telt.” Laten we samen de rust bewaren die de politiek niet lijkt te bewaken. Problemen benoemen zonder nieuwe te creëren, en altijd oog houden voor de oplossing – niet voor de verdeeldheid.
Namens een van de vele gezichten van mislukte integratie,
Rebin Maref
