Oproep voor Vrede en een Democratische Samenleving
De PKK ontstond in de 20e eeuw, in de meest gewelddadige periode van de menselijke geschiedenis, te midden van de twee wereldoorlogen, onder de schaduw van de ervaringen met het reële socialisme en de Koude Oorlog wereldwijd. De absolute ontkenning van de Koerdische realiteit, beperkingen op fundamentele rechten en vrijheden – vooral de vrijheid van meningsuiting – speelden een significante rol in haar ontstaan en ontwikkeling.
De PKK heeft zwaar geleund op de realiteiten van de eeuw en het systeem van het reële socialisme in termen van haar aangenomen theorie, programma, strategie en tactiek. In de jaren ’90, met de ineenstorting van het reële socialisme als gevolg van interne dynamieken, de afbrokkeling van de ontkenning van de Koerdische identiteit in het land en verbeteringen op het gebied van vrijheid van meningsuiting, verloor de PKK aan betekenis en verviel in overmatige herhaling.
Gedurende meer dan 1000 jaar werden de Turks-Koerdische relaties gekenmerkt door wederzijdse samenwerking en alliantie, waarbij Turken en Koerden het als essentieel beschouwden om in deze vrijwillige alliantie te blijven om hun bestaan te behouden en zich te verdedigen tegen hegemoniale machten.
De laatste 200 jaar van de kapitalistische moderniteit zijn vooral gekenmerkt door pogingen om deze alliantie te verbreken. De betrokken krachten hebben, in lijn met hun klassenbelangen, een sleutelrol gespeeld in de bevordering van dit doel. Met monistische interpretaties van de Republiek werd dit proces versneld. Vandaag de dag is de belangrijkste taak om de historische relatie, die uiterst fragiel is geworden, te hervormen zonder geloofsovertuigingen en de geest van broederschap uit te sluiten.
De noodzaak van een democratische samenleving is onvermijdelijk. De PKK, de langstdurende en meest omvangrijke opstand en gewapende beweging in de geschiedenis van de Republiek, vond een sociale basis en steun, grotendeels omdat de kanalen van democratische politiek waren afgesloten.
De onvermijdelijke uitkomst van extreme nationalistische afwijkingen – zoals een aparte natiestaat, een federatie, administratieve autonomie of cultuurgerichte oplossingen – beantwoordt niet aan de historische sociologie van de samenleving.
Respect voor identiteiten, vrije zelfexpressie en de democratische zelforganisatie van elke maatschappelijke groepering op basis van hun eigen sociaal-economische en politieke structuren, zijn alleen mogelijk binnen het bestaan van een democratische samenleving en politieke ruimte.
De tweede eeuw van de Republiek kan alleen blijvende en broederlijke continuïteit bereiken en verzekeren als zij wordt bekroond met democratie. Er is geen alternatief voor democratie bij het nastreven en realiseren van een politiek systeem. Democratisch overleg is de fundamentele weg.
De taal van het tijdperk van vrede en democratische samenleving moet in overeenstemming met deze realiteit worden ontwikkeld.
De oproep van de heer Devlet Bahçeli, samen met de wil die door de president is uitgedrukt en de positieve reacties van andere politieke partijen op deze oproep, hebben een klimaat gecreëerd waarin ik de oproep doe tot het neerleggen van de wapens, en ik neem de historische verantwoordelijkheid van deze oproep op mij.
Zoals bij elke moderne gemeenschap en partij wiens bestaan niet met geweld is afgeschaft, zou ik willen oproepen: kom samen op jullie congres en neem een besluit; alle groeperingen moeten hun wapens neerleggen en de PKK moet zichzelf ontbinden.
Ik groet allen die in co-existentie geloven en uitkijken naar mijn oproep.
25 februari 2025
Abdullah Öcalan
