Iran’s schaduw over het Midden-Oosten: De aanhoudende aanvallen op Amerikaanse troepen

Iran speelt een centrale rol in de voortdurende aanvallen op Amerikaanse troepen in Irak en Syrië. De afgelopen jaren zijn Amerikaanse militaire bases in de regio herhaaldelijk aangevallen door door Iran gesteunde milities. Terwijl de Verenigde Staten zich blijven inzetten voor stabiliteit in het Midden-Oosten, wijzen critici op Iran als de belangrijkste bron van de destabilisatie. Zij beweren dat de aanvallen zullen blijven aanhouden zolang Iran niet verantwoordelijk wordt gehouden voor de daden van zijn proxygroeperingen. Dit artikel onderzoekt de betrokkenheid van Iran in het conflict en de gevolgen van het Amerikaanse beleid tegenover Iraanse invloed.

Bijgewerkte pentagonstatistieken

Op 22 november 2024 publiceerde het Amerikaanse ministerie van Defensie nieuwe cijfers over de aanvallen op Amerikaanse troepen in Irak en Syrië, sinds de aanval van Hamas op Israël op 7 oktober 2023. Hoewel het aantal aanvallen op Amerikaanse troepen in de laatste maanden iets afnam, werd er een verontrustende toename van aanvallen op Israël gemeld. Dit zou Irak verder kunnen trekken in de geopolitieke storm van het conflict, ondanks de tegenstand van de Irakese regering in Bagdad.

Tussen 18 oktober 2023 en 21 november 2024 werden 206 aanvallen op Amerikaanse troepen geregistreerd, waarvan meer dan de helft (125) in Syrië. De rest vond plaats in Irak (79) en Jordanië (2). Het Pentagon meldde ook dat er tussen 17 oktober 2023 en 29 januari 2024 165 aanvallen plaatsvonden, met 98 in Syrië en 66 in Irak. De meeste aanvallen vonden plaats in de eerste drie maanden van de oorlog tussen Israël en de door Iran gesteunde milities, waarna het aantal aanvallen afnam.

Toenemende militie-aanvallen op Israël

Terwijl de aanvallen op Amerikaanse troepen verminderden, was er een zorgwekkende stijging van aanvallen door milities die door Iran gesteund worden op Israël. Groeperingen zoals al-Nujaba en Kata’ib Hizbollah hebben Israël meerdere keren aangevallen, wat leidde tot waarschuwingen van Israël richting Irak over mogelijke vergeldingsacties als de aanvallen doorgaan. Ondanks de dreiging van escalatie lijkt Iran’s invloed op deze milities de reden te zijn dat de aanvallen niet stoppen.

Gebrek aan effectieve Amerikaanse reactie

Een belangrijk aspect van het conflict is de afwezigheid van een krachtig Amerikaanse antwoord op de aanvallen op Amerikaanse troepen. Op 28 januari 2024 werd een drone-aanval uitgevoerd door de “Islamic Resistance in Iraq” op een Amerikaanse basis in Jordanië, wat resulteerde in drie dode Amerikaanse soldaten en 47 gewonden. Hoewel de VS Iran verantwoordelijk hield voor de steun aan de milities, weigerden ze verdere militaire stappen te nemen, uit angst voor een grotere regionale oorlog. Critici noemen dit beleid “escalatie-paralyse”, wat betekent dat de VS bereid lijken de acties van Iran te tolereren om een grotere oorlog te voorkomen.

Oproep tot een strengere reactie

Brigadegeneraal (gepensioneerd) Ernest Audino, een voormalig hoge Amerikaanse legerofficier, heeft gepleit voor een sterkere reactie van de VS op Iran. Hij wijst erop dat de jarenlange diplomatie met Iran geen verandering heeft gebracht in hun agressieve houding, en Iran zijn invloed in het Midden-Oosten niet alleen heeft behouden, maar zelfs uitgebreid. Audino vergelijkt de situatie met de succesvolle militaire actie van de VS onder Ronald Reagan in 1988, toen Iran de Straat van Hormuz aanviel. Reagan leidde toen “Operation Praying Mantis,” die resulteerde in de vernietiging van de helft van de Iraanse marine. Audino pleit voor een soortgelijke krachtige reactie nu om Iran en zijn proxies te stoppen.

Toekomstige mogelijke beleidsverandering

Hoewel de Biden-regering voorlopig geen harde maatregelen tegen Iran lijkt te nemen, zou een verandering in het Amerikaanse beleid mogelijk kunnen zijn onder een toekomstige president zoals Donald Trump, die in 2025 weer in functie kan komen. Audino suggereert dat Trump wellicht een confrontatie met Iran aan zou kunnen gaan, vergelijkbaar met Reagan’s aanpak, waarbij Iran verantwoordelijk wordt gesteld voor de aanvallen van zijn proxies.

Conclusie

De voortdurende aanvallen door milities die door Iran gesteund worden op Amerikaanse troepen in Irak en Syrië tonen de aanzienlijke invloed van Iran in de regio aan. Het ontbreken van een krachtige Amerikaanse reactie heeft ervoor gezorgd dat Iran zijn proxies blijft inzetten zonder echte gevolgen. Terwijl de regio steeds verder afglijdt naar een potentiële grotere oorlog, wordt het duidelijk dat de enige manier om de cyclus van geweld te doorbreken, is door Iran zelf verantwoordelijk te houden voor de daden van zijn proxy’s. Het is van groot belang dat de VS, samen met andere internationale spelers, een standvastiger standpunt inneemt om de stabiliteit in het Midden-Oosten te waarborgen.