Van Qamishlo naar de ring: Laleshs reis naar succes in Nederland
Lalesh Rasoul, geboren op 17 april 2003 in Qamishlo, west-Koerdistan (rojavayê Kurdistan), vluchtte in februari 2017 samen met zijn ouders, twee zussen en twee broers naar Nederland. Na drie maanden in een asielzoekerscentrum in Den Helder, vestigde het gezin zich in Rotterdam. Voor Lalesh voelt Rotterdam, na Qamishlo, als een tweede thuis, waar hij heimwee ervaart zodra hij weg is uit de stad.
Lalesh bracht een rustige jeugd door in een afgelegen wijk van Qamishlo. Als kind speelde hij vaak thuis met Lego, speelgoedwapens of worstelde hij met zijn neefjes. Buiten hield hij van voetbal, worstelen en het vangen van vogels met een val, een activiteit die hem veel plezier bracht. Al met al een actieve jeugd.
Ondanks het feit dat het gezin in Qamishlo staatloos was tot 2011, hechtte zijn moeder veel waarde aan onderwijs. Lalesh zelf had echter geen prettige ervaringen op school, omdat de lessen in het Arabisch werden gegeven, een taal die hij in zijn vroege jaren niet sprak. Hij begon zijn schooltijd met uitsluitend kennis van het Koerdisch en ondervond weerstand toen hij zijn moedertaal gebruikte. Deze taalbarrière en de confrontaties met de Arabische onderwijzers zorgden ervoor dat Lalesh school in die tijd als negatief ervaarde.
Toch bleef onderwijs binnen de familie van groot belang. Ondanks de uitdagingen vond Lalesh uiteindelijk zijn plek in het onderwijs en geniet hij momenteel van zijn studie fysiotherapie aan de Hogeschool Rotterdam.
Opgegroeid in een trots Koerdisch gezin, werd Lalesh van jongs af aan betrokken bij de politiek en cultuur van zijn volk. Zijn vader was actief in de Koerdische politiek en thuis werden regelmatig bijeenkomsten van partijleden georganiseerd. Koerdische lessen en culturele activiteiten waren een belangrijk onderdeel van zijn opvoeding. Hoewel Koerden zoals Laleshs familie vaak te maken hebben gehad met onderdrukking en pogingen tot Arabisering, blijft hij vastbesloten om zijn identiteit te behouden en met trots te tonen, onder andere door de Koerdische vlag te dragen en de cultuur levend te houden.
Het interview
Lalesh begon tijdens zijn puberteit met karate en ontdekte enkele jaren later, dankzij de invloed van zijn oom, de wereld van het kickboksen. Inmiddels is hij uitgegroeid tot een veelbelovend talent in de sport. In dit interview deelt Lalesh zijn persoonlijke verhaal als kickbokser en vertelt hij over de beslissingen en invloeden die hem op dit pad hebben gebracht.
Je hebt veel succes geboekt in de kickbokswereld. Kun je ons iets vertellen over je achtergrond en hoe je in deze sport terecht bent gekomen?
Ik begon rond mijn twaalfde met karate, na een paar jaar trainen vroeg mijn oom, die een kickbokstrainer is, of ik een training bij hem wilde volgen. Ik was meteen verliefd op de sport en sindsdien ben ik alleen maar gaan kickboksen. Wat ik zo leuk vind aan kickboksen en wat we niet hadden met karate, is de intensiteit van de sport, de zware trainingen en de competitie die het kickboksen met zich meebrengt. Karate was meer een spelvorm, recreatief en er zat niet echt competitie in.
Je bent duidelijk trots op je Koerdische identiteit. Hoe heeft jouw cultuur en achtergrond invloed gehad op je carrière als kickbokser?
Mijn cultuur en achtergrond hebben veel invloed gehad op mijn carrière. Mijn cultuur heeft mij geleerd nooit op te geven, hoe zwaar het ook wordt en ondanks alle moeilijkheden door te blijven gaan. Dit pas ik ook toe in mijn sport, hoe zwaar het ook wordt tijdens de trainingen of gevechten, ik blijf altijd doorgaan. Een specifiek voorbeeld hiervan is afgelopen jaar, toen ik een moeilijke periode doormaakte door een blessure, zowel fysiek als mentaal. Ik was daardoor een jaar lang inactief, maar ik ben, ondanks alle obstakels, toch blijven vechten. Dat is ook te danken aan mijn supporters, zij hebben me altijd gemotiveerd met hun berichten en gesprekken.
Mijn achtergrond is ook de reden dat ik het tot hier geschopt heb. Ik vecht nu pas drie jaar, wat vergeleken met andere vechters niet zo lang is, maar toch heb ik een grotere naam opgebouwd en trek ik een groter publiek. Er zijn veel goede vechters, maar ze vallen niet op. Door mijn achtergrond en de grote aanhang die achter me staat, val ik overal op. Dit heeft tot nu toe een enorme invloed gehad op mijn carrière.
Wat betekent het voor jou om je Koerdische wortels in je sport en persoonlijke leven te dragen, vooral in een internationale omgeving?
Het betekent voor mij heel veel om mijn Koerdische wortels in mijn sport en persoonlijke leven te dragen. Het is een eer om de Koerdische vlag te dragen en degene te zijn die de Koerden in de kickbokswereld vertegenwoordigt. In een internationale omgeving is het voor mij belangrijk om mijn identiteit niet te verbergen, maar juist met trots te laten zien wie ik ben en waar ik vandaan kom.
Deze maand ga je naar een nieuwe sportschool. Wat heeft je doen besluiten om deze stap te zetten, en wat hoop je daar te bereiken?
Bij mijn huidige sportschool is mijn reis als vechter begonnen. Mijn eerste wedstrijd heb ik drie jaar geleden gevochten en sindsdien heb ik acht gevechten gehad. Daarvan heb ik zes gewonnen en de laatste twee eindigden in een gelijkspel. De laatste twee wedstrijden vocht ik met een blessure, waardoor de voorbereiding en de uitslag niet waren zoals ik had gehoopt. In de tussentijd heb ik veel ervaring opgebouwd met mijn trainer Mustafa Cavlak en ben ik zowel als vechter als persoon gegroeid.
Op een gegeven moment merkte ik dat ik geen nieuwe uitdaging meer vond bij mijn huidige sportschool en dat ik niet genoeg aangemoedigd werd door mijn teamgenoten om het beste uit mijn trainingen te halen. Daarom heb ik besloten om een ander team te zoeken, waar ik nieuwe uitdagingen kan aangaan en mezelf verder kan ontwikkelen als vechter.
Wat zijn de grootste uitdagingen die je hebt moeten overwinnen in je carrière als Koerdische atleet, zowel op als buiten de ring?
In het algemeen hebben alle vechters veel uitdagingen. In de kickbokswereld is het moeilijk om op een hoog niveau te presteren en daarnaast fulltime te werken. In het begin kun je nog studeren, trainen en werken om alles te financieren, maar na verloop van tijd moet je meer uren in je trainingen steken en wordt het onmogelijk om alles tegelijk te doen. Daarom is het belangrijk om sponsoren te hebben, zodat je je volledig kunt focussen op de sport. Dit is iets waar alle vechters zich van bewust zijn wanneer ze beginnen met vechten.
Wat het voor een Koerdische vechter/atleet echter moeilijker maakt en wat voor mij een echte uitdaging is geweest, is dat veel bedrijven en mensen niet geassocieerd willen worden met een Koerdische atleet, uit angst om klanten te verliezen. Ik heb vaak meegemaakt dat niet-Koerdische bedrijven die mij eenmalig of op langere termijn sponsorden, berichten en commentaren ontvingen waarin werd gezegd dat ze geen bestellingen meer zouden plaatsen omdat ze een “terrorist” sponsorden. Als Koerdische atleet ben je je hiervan bewust en moet je een keuze maken: je identiteit verbergen om dit soort reacties te vermijden, of trots zijn op je roots en vechten voor je vlag. Ik heb voor de tweede keuze gekozen, wetende dat er uiteindelijk mensen in me zouden geloven en dat de Koerden achter me zouden staan. En dat is wat er is gebeurd, ik heb veel mensen die in me geloven en supporters die mij met hart en ziel steunen.
Hoe zie je de rol van vechtsport in de Koerdische gemeenschap? Denk je dat het bijdraagt aan de empowerment van jonge Koerden?
Vechtsport kan een grote rol spelen in de Koerdische gemeenschap. Het is niet alleen een fysieke activiteit, maar ook een leefstijl. Vechtsport houd je weg van de negatieve invloeden in je omgeving en geeft je discipline, niet alleen in de sport, maar ook in andere aspecten van je leven. Het draagt bij aan je persoonlijke ontwikkeling, je krijgt meer vertrouwen in jezelf, staat sterker in je schoenen en leert voor jezelf op te komen. Voor jonge Koerden kan vechtsport een krachtig middel zijn om niet alleen fysiek sterker te worden, maar ook mentaal. Het helpt hen om door te zetten, obstakels te overwinnen en zich zelfverzekerder te voelen in een wereld die hen soms probeert klein te houden. Het draagt bij aan hun empowerment, zowel als individu als lid van de gemeenschap.
Wat zijn jouw belangrijkste doelen voor 2025, zowel als atleet als op persoonlijk vlak?
Op dit moment kampt ik met een vervelende blessure waar ik al een lange tijd last van heb. Mijn belangrijkste doel voor 2025 is om eerst volledig klachtenvrij te zijn en hopelijk dit jaar nog te kunnen vechten. Ik wil mijn supporters geven waar ze op wachten: een avond vol adrenaline en een mooie show.
Daarnaast werk ik ook aan iets wat ik als persoonlijk doel beschouw, ik wil een voorbeeld zijn voor alle Koerdische atleten, ondernemers, influencers en Koerden in het algemeen. Ik wil dat zij met trots hun identiteit tonen en overal durven te zeggen dat ze Koerden zijn, zonder bang te hoeven zijn voor boycots of dat ze als minder interessant worden gezien. Vandaag de dag ondersteunen Koerden elkaar wereldwijd, ze staan achter je wanneer dat nodig is, en ik ben een voorbeeld en bewijs van deze steun. Overal waar ik vecht, komen Koerden met hun familie en vrienden uit verschillende steden om mij te steunen en te laten zien dat ik niet alleen ben.
Deze steun stopt niet alleen bij het bijwonen van mijn wedstrijden, maar ook online ondersteunen ze me enorm. Ze delen mij massaal op hun sociale mediakanalen en wanneer ik een bepaald bedrijf promoot, bestellen ze vaak iets bij die bedrijven, puur om mij te steunen en ervoor te zorgen dat bedrijven mij blijven benaderen en sponsoren. Ook van veel Koerdische bedrijven en platforms ontvang ik waardering en steun, zoals van het Koerdische voetbalmerk Kurdistan FA. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat je met trots je identiteit kunt tonen en je niet alleen zult staan. Als jij jezelf blijft en ergens hard voor werkt, zullen anderen je respecteren, in je geloven en achter je staan.
Kun je ons vertellen over een moment waarop je echt trots was op je Koerdische erfgoed tijdens een gevecht of in je trainingsomgeving?
Bij mijn laatste gevecht kwam ik op met het lied “Ax Kurdistan” van Hozan Serhed. Zoals gebruikelijk werd eerst mijn naam omgeroepen, de muziek begon en ik liep de catwalk op. Ik heb altijd een grote aanhang mee, maar die keer was het groter dan ooit. Op dat moment hoorde ik mijn naam van overal in de zaal en keek ik om me heen en zag ik overal Koerdische vlaggen hangen. Dat was een moment waarop ik kippenvel kreeg en echt trots was om een Koerd te zijn. Zelfs nu, als ik eraan terugdenk en probeer het te omschrijven, krijg ik weer kippenvel. Het was een moment dat voor altijd bij me zal blijven hangen. Het voelde als een enorme erkenning van mijn harde werk, de opofferingen die ik heb gemaakt en de steun van mijn gemeenschap.
Tot slot, wat zou je jonge Koerdische sporters willen meegeven die misschien hetzelfde pad willen volgen als jij?
Wat ik jonge Koerden mee wil geven is: zoek een bezigheid en groei daarin, word er goed in, zodat je later iets kunt bijdragen aan je volk en iets terug kunt doen. Of het nu een sport is, een studie, of een onderneming, het maakt niet uit wat. Houd je bezig met positieve dingen.
Voor de jonge sporters die misschien hetzelfde pad willen volgen, zeg ik: doe het! Maar als je het alleen voor het geld doet, moet je het niet doen. Het gaat om de leefstijl, de sport zelf, alles wat erbij komt kijken: de reis naar een gevecht, de steun van je community, het respect dat je krijgt, en alles eromheen. Het is een ervaring die iedere mens een keer zou moeten meemaken.
