Voor de Koerden zijn wapens een middel tot overleving
De vraag of de Koerden hun wapens moeten neerleggen, lijkt op het eerste gezicht gerechtvaardigd in een wereld die streeft naar vrede. Maar voor de Koerden is ontwapening geen optie. Dit is geen keuze ingegeven door agressie, maar door de harde realiteit van hun bestaan: de wapens zijn voor hen een middel om te overleven in een regio waar vijandigheid en verraad hun constante metgezellen zijn.
Een bittere geschiedenis van zelfverdediging
De recente geschiedenis van de Koerden laat weinig ruimte voor twijfel: de internationale gemeenschap heeft hen nooit echte bescherming geboden. Tijdens de opkomst van de terroristische groepering IS stonden de Koerden in de frontlinie. In Syrië verloren zij meer dan 20.000 levens in hun strijd tegen IS, een strijd die de veiligheid van de hele regio ten goede kwam.
Ironisch genoeg werden de Koerden niet alleen bedreigd door IS, maar ook door Turkije. Terwijl de Koerden vochten tegen de terreur van IS, bombardeerde Turkije Koerdische gebieden in Rojava. Daarnaast zijn er talrijke bewijzen dat jihadistische strijders via Turkije toegang kregen tot Syrië, vaak met stilzwijgende steun van de Turkse autoriteiten. Dit dubbele spel ondermijnde niet alleen de veiligheid van de Koerden, maar ook die van de regio als geheel.
No friends but the mountains
Het Koerdische gezegde “No friends but the mountains” weerspiegelt een pijnlijk besef: de Koerden hebben weinig bondgenoten waarop zij kunnen rekenen. Dit werd schrijnend duidelijk in 2018, toen Afrin, een Koerdische regio in Syrië, werd ingenomen door Turkije en pro-Turkse milities. Deze invasie werd mogelijk gemaakt door een akkoord met de Amerikaanse regering onder president Trump.
De gevolgen waren verwoestend: duizenden Koerden sloegen op de vlucht, velen vonden de dood, en de regio verviel in chaos. Turkije rechtvaardigde deze operatie met een beroep op zelfverdediging. Maar welke zelfverdediging? De Koerden in Rojava hebben nooit een aanval uitgevoerd op Turkse troepen. Het zijn juist Turkse drones en bombardementen die de regio blijven destabiliseren.
Samenwerking met terroristen
De situatie wordt nog zorgwekkender door Turkije’s openlijke samenwerking met figuren uit terroristische organisaties. Zo ontmoette de Turkse minister van Buitenlandse Zaken recentelijk Ahmed Shara, ook bekend als Abu Mohammed al-Jolani. Deze voormalig leider van Al-Qaida en Jabhat al-Nusra is door de VS aangemerkt als “Specially Designated Global Terrorist,” met een beloning van 10 miljoen dollar op zijn hoofd. Toch lijkt Turkije hem nu in te zetten als partner in Syrië.
Hoe kan de wereld verwachten dat de Koerden hun wapens neerleggen, terwijl hun vijanden bondgenootschappen smeden met internationaal erkende terroristen?
Een alternatief model in het Midden-Oosten
Het Koerdische zelfbestuur in Rojava is een zeldzaam lichtpunt in een regio die vaak wordt gekenmerkt door repressie en ongelijkheid. De Koerden hebben een open samenleving gecreëerd waar alle etnische en religieuze groepen worden gerespecteerd. Bovendien hebben vrouwen in Rojava rechten en vrijheden die nergens anders in het Midden-Oosten voorkomen.
Deze vooruitstrevende waarden maken de Koerden tot een doelwit voor regimes die de status quo willen handhaven. Het verdedigen van deze verworvenheden is niet alleen een kwestie van overleving, maar ook van morele verantwoordelijkheid.
Geen keuze, maar noodzaak
Voor de Koerden is ontwapening geen realistische optie. Zonder garanties van de internationale gemeenschap – die tot nu toe consequent hebben ontbroken – zouden zij zichzelf overleveren aan regimes en groeperingen die hen vijandig gezind zijn.
De Koerdische wapens zijn geen symbool van agressie, maar een middel tot zelfverdediging en het behoud van vrijheid en waardigheid. Hun strijd is niet alleen een strijd voor hun eigen volk, maar ook voor de waarden van rechtvaardigheid en gelijkheid in een regio die daar wanhopig behoefte aan heeft.
De wereld moet erkennen dat deze wapens niet de oorzaak, maar het gevolg zijn van decennia van verraad en onderdrukking. Zolang die realiteit niet verandert, blijft ontwapening voor de Koerden een onmogelijke droom.
